ODDZIAŁ PTTK "STILON" W GORZOWIE WLKP.

GLENN MILLER ORCHESTRA

Wystarczającym powodem dla 46 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon” wyjazdu w dniu 20 grudnia 2023 r. do Filharmonii Szczecińskiej im. Mieczysława Karłowicza była obecność Orkiestry Glenna Millera, która w środowy wieczór grała koncert „Best of”.

Dla wypełnionej po brzegi widowni orkiestra zagrała najsłynniejsze utwory Glenna Millera, ale także Benny’ego Goodmana i innych. Piętnastoosobowym big bandem dyrygował, grał na fortepianie, śpiewał i prowadził konferansjerkę Wil Salden. Piosenki śpiewała piękna Sabine Kühlich, w coraz to innych, kolorowych, długich sukienkach. Zespół wykonywał wspólnie utwory, ale grały też poszczególne grupy lub członkowie zespołu dawali indywidualne, wirtuozerskie popisy na różnych instrumentach. Zespół grał na instrumentach dętych: saksofonach, puzonach, trąbkach, klarnetach w towarzystwie kontrabasu, perkusji i fortepianu. Zagrali m.in. takie utwory jak: „Moonlight serenade”, „Pennsylvania 6-5000”, „Yes my darling daughter”. Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia zagrali kilka świątecznych utworów: „The Christmas song”, „Jingle bells”, „A Christmas love song”, „Have yourself a Marry little Christmas”. Usłyszeliśmy wiele utworów swingowych, niezmiennie pięknych, wzruszających, przypominających nam naszą młodość: „Chattanooga Choo Choo”, „Serenade in blue”, „At last”.

Zespół Wila Saldena koncertuje na całym świecie. Dotychczas zagrali 5500 koncertów dla ponad 5 milionów publiczności. Orkiestrę założył Glenn Miller w 1938 r. Druga wojna światowa przerwała pasmo sukcesów orkiestry. Glenn Miller zginął w wypadku samolotowym nad kanałem La Manche 15 grudnia 1944 r. Miał zaledwie 40 lat. Tyle utworów mógł jeszcze skomponować, chociażby takich jak „In the mood”, który zespół zagrał na wielki finał koncertu podrywając publiczność z miejsc, która swingując nagrodziła muzyków Orkiestry Glenna Millera gromkimi oklaskami. W czasie koncertu myśleliśmy o Glennie Millerze jak o prawdziwym gigancie jazzu.

Z ramienia Oddziału PTTK „Stilon” organizatorką imprezy była Maria Karbowska.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk i zdjęcia prasowe

WYCIECZKA DO ŁODZI

Grupa 43 uczestników Oddziału PTTK "Stilon" uczestniczyła w wycieczce do miasta Łodzi w dniach 29.09 - 1.10.2023 r.

Pierwszego dnia odwiedziliśmy Planetarium w Mieście Łodzi, które jest najnowo-cześniejszym tego typu obiektem w Polsce, wyposażonym w ekran sferyczny o średnicy 14 metrów i rozdzielczości 8 k (ponad 32 mln pikseli, co w praktyce oznacza jakość obrazu ośmiokrotnie wyższą niż jakość HD).

Obejrzeliśmy gwiazdozbiór POŁUDNIOWEGO NIEBA. Europejczycy poznali wygląd południowego nieba dopiero w XV wieku, a my wraz z bohaterami pokazu odbyliśmy podróż do czterech księżyców Jowisza, pierścieni Saturna oraz niezwykłych struktur innych galaktyk.

Wieczorem indywidualnie wybraliśmy się na spacer po ulicy Piotrkowskiej.
Drugiego dnia z przewodnikiem Panem Patrykiem Rabocha odwiedziliśmy cmentarze łódzkie, które są wyrazistym odzwierciedleniem dawnej wielokulturowości miasta.

W powiązaniu z zachowanymi budowlami na terenie Łodzi (pałacami i fabrykami), dopełniają obraz potęgi przemysłowych rodów, reprezentowanych przez wystawne grobowce i mauzolea. Są miejscami pochówku także innych wybitnych mieszkańców miasta – zasłużonych przedstawicieli duchowieństwa różnych obrządków oraz osobistości ze świata kultury i polityki. Stanowią materialne świadectwo przenikania kultur i religii.

Następnie odwiedziliśmy cmentarz żydowski, który jest jedną z największych nekropoli żydowskich w Europie, rozciągającą się na powierzchni 42 ha. Mieszczącą na swym terenie blisko 180 000 grobów.

Wyjątkowym fragmentem nekropolii jest tzw. pole gettowe, stanowiące miejsce pochówku 43 tyś. ofiar getta założonego na terenie Łodzi podczas II wojny światowej.

Górujące nad resztą cmentarza monumentalne mauzolea przemysłowców są dziełami uznanych architektów i prezentują wybitne walory artystyczne.
Odwiedziliśmy też Stację Radegast, jedno z najważniejszych miejsc, gdzie spotykały się losy mieszkańców getta Litzmanstadt. To tutaj przyjeżdżali Żydzi z Europy do getta, a następnie z tej stacji wyjeżdżały transporty w kierunku Chełmna nad Nerem (Kulmhof) i Auschwitz-Birkenau.

Wieczorem wybraliśmy się na Light Move Festival - Festiwal Światła w Łodzi 2023. Tegoroczna edycja 2023 odbyła się pod hasłem "Szukając szczęścia".

Podczas Festiwalu Światła łódzkie ulice, zakamarki, zapomniane dziedzińce i podwórka przeistoczyły się w otwarte galerie sztuki. Świadome, artystyczne użycie światła podkreśliło indywidualność i atrakcyjność Łodzi.

Trzeciego dnia udaliśmy się na zwiedzanie Starego Miasta, dawnej kolebki średniowiecznej Łodzi, ale również miejsc najliczniej zamieszkałych przez żydowskich mieszkańców osady. Przed II wojną światową Żydzi stanowili bowiem ponad 30% mieszkańców miasta. Zajmowali się handlem, kupiectwem. Było wśród nich wielu fabrykantów, adwokatów, malarzy i artystów. W Łodzi urodził się Julian Tuwim czy Artur Rubinstein.

Na terenie Centrum Handlowego Manufaktura, (na terenie dawnego kompleksu fabrycznego Izraela Poznańskiego) zwiedziliśmy "Muzeum Fabryki", gdzie zapoznaliśmy się z historią zakładów włókienniczych stworzonych przez Izraela Poznańskiego w drugiej połowie XIX wieku. W czasach swojej świetności zakłady te produkowały miliony metrów tkanin bawełnianych. Przemysłowe imperium Poznańskiego stanowiło samowystarczalną dzielnicę z rezydencją właściciela, domami dla robotników, własnym kościołem i szpitalem. W Muzeum zobaczyliśmy , jak pracują zabytkowe krosna i posłuchaliśmy historii opowiadanych przez dawnych pracowników. Wystawa prezentowała zdjęcia, dokumenty, filmy, plany architektoniczne, próbki surowców i produktów fabryki.

Mieliśmy również okazję zobaczyć wystawę prac z kolekcji Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi "GRUPA REALISTÓW -. ŁÓDZKA ODSŁONA" oraz posłuchać o historii willi Leopolda Kindermanna.

Przeszliśmy ulicą Piotrkowską, jedną z najbardziej znanych ulic w kraju a jednocześnie najdłuższym polskim deptakiem stanowiącym wizytówkę miasta. W kamienicach i pałacach przy Piotrkowskiej mieszczą się sklepy, restauracje, kawiarnie, ogródki, puby i kluby muzyczne.

Wieczorem udaliśmy się do Teatru Wielkiego na spektakl pt. "Wieczór baletowy kompozytorów polskich" (Karłowicz, Kilar, Szymanowski).. Widowisko wyjątkowo ciekawie, pełne wspaniałych kompozycji, które łączy góralski folklor i miłość do muzyki.

Czwartego dnia naszego pobytu udaliśmy się do Księżego Młyna, królestwa XIX wiecznego przemysłowca Karola Scheiblera. To miejsce klimatyczne i wyjątkowe. Obecnie osiedle pełne uroku, .które od pewnego czasu przyciąga artystów i twórców. Stanowi część większego kompleksu zabudowań poprzemysłowych. O pięknie tego miejsca stanowi wszechobecna czerwona cegła oraz wyjątkowy układ przestrzenny.

W jednym miejscu w dość krótkim czasie, podczas jednego spaceru po malowniczej okolicy uzmysłowiliśmy sobie jak funkcjonowała osada przemysłowa z przed ponad stu lat. Zobaczyliśmy między innymi pałac największego z przemysłowców, obecnie Muzeum Kinematografii, przeszliśmy przez pierwszy łódzki park miejski, podpatrzyliśmy osiedle dla pracowników fabryki, szkołę, sklepy i straż pożarną oraz wiele innych atrakcji. Księży Młyn, to miejsce wyjątkowe o każdej porze roku!

Następnie udaliśmy się do Orientarium na terenie Łódzkiego ZOO. Orientarium to najnowocześniejszy w Europie pawilon poświęcony faunie i florze Azji Południowo Wschodniej. Jedną z największych atrakcji jego jest podwodny tunel (26 metrów długości). Siedem zbiorników oceanicznych mieści ponad 3 miliony litrów wody.

Po intensywnym zwiedzaniu udaliśmy się na obiad do restauracji serwującej specjały żydowskiej kuchni, do "ANATEWKI". Obiad zjedliśmy w pięknym, klimatycznym i czarownym miejscu, gdzie czas zatrzymał się w fabrykanckiej Łodzi. W trakcie konsumpcji w lokalu grała na żywo skrzypaczka piękną żydowską muzykę.

W drodze do Gorzowa obejrzeliśmy w autokarze film Ziemia obiecana.

W trakcie wycieczki trzy osoby otrzymały legitymację członkowską Oddziału PTTK "Stilon" i znaczek PTTK.

W czasie naszej podróży do Łodzi kol. Maria Karbowska przygotowała piękną pogadankę do spektaklu, na który udaliśmy się do Teatru Wielkiego, a kol. Krystyna Kamińska opowiadała nam pięknie o Łodzi.

Za rok ponownie wybierzemy się do Łodzi, która skrywa w sobie mnóstwo innych ciekawych miejsc.

Organizatorem wycieczki była Krystyna Jankowska-Białas

Tekst: Krystyna Jankowska-Białas
Zdjęcia: Bernadeta Burghardt.

.

SETNE WYDARZENIE MUZYCZNE
Balet „Don Kichot”
Opera na Zamku w Szczecinie

29 października 2023 roku

Dzień 29 października 2023 roku był dla 44 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon” dniem niezwykłym. Grupa miłośników muzyki pojechała do Szczecina do Opery na Zamku, aby obejrzeć balet Ludwiga Minkusa „Don Kichot”. Było to setne wydarzenie muzyczne.

Maria Karbowska zaczęła organizować wyjazdy do teatrów muzycznych od 2008 roku Pierwszym był wyjazd do Szczecina do Opery na Zamku, obejrzeliśmy musical „Rent”. Od 2008 roku do dzisiaj, tj. do 29.10.2023 roku, nazbierało się STO wyjazdów muzycznych, a ten dzisiejszy był dzisiątym w tym roku.

Niektórzy melomani byli na kilkudziesięciu, niektórzy na kilkunastu, a inni na kilku, bo dopiero dołączyli do grupy muzycznej. Tradycja wyjazdów muzycznych w Oddziale PTTK „Stilon” była od zawsze. Przed Marią Karbowską organizowała je św. pamięci Eleonora Smużna.

W tych STU wydarzeniach muzycznych były opery, operetki, musicale, balety, koncerty, widowiska i rewie. Byliśmy w tatrach muzycznych w Szczecinie, Poznaniu, Warszawie, Łodzi, Bydgoszczy, Gdyni, Wrocławiu, Katowicach, Słupsku, Lwowie i Berlinie. Spośród oper obejrzeliśmy m. in. takie jak: Traviata, Cosi Fan Tutte, Kniaź Igor, Nabucco, Bal maskowy, Borys Godunow, Poławiacze pereł, Carmen, Straszny dwór, Madama Butterfly, Cyganeria, Król Roger, Trubaduri wiele, wiele innych. Z operetek zobaczyliśmy m.in. takie, jak: Cygańska miłość, Zemsta nietoperza, Księżniczka czardasza, Wiedeńska krew, Kraina uśmiechu, Baron cygański, Hrabina Marica i inne. Pamiętamy wspaniałe musicale jak: Evita, Notre Dame de Paris, Gorączka sobotniej nocy, Crazy for you, My fair lady, Kombinat, Metro, Irena, Skrzypek na dachu, Mistrz i Małgorzata, Piękna i  Bestia. Obejrzeliśmy piękne balety: niezapomniane Święto wiosny, Jezioro łabędzie, Dziadek do orzechów, Casanova w Warszawie, Romeo i Julia, tryptyk Chopiniana - Bolero-Chroma, Anna Karenina, że wymienię najwspanialsze. Były też koncerty: Londyńska Orkiestra Symfoniczna, Drezdeńska Orkiestra Symfoniczna, był koncert 10 tenorów, koncert Garou, Aloszy Awdiejewa, Jakuba Józefa Orlińskiego, Josepha Calleja, koncert Serwus Madonna, koncert Aleksandry Kurzak i Roberto Alagny. Byliśmy na śpiewogrze Biesiada Wigilijna w gospodzie, rewii Show me w Berlinie, widowisku Hiszpańska noc z Carmen, tańcach irlandzkich Lord of the dance i innych.

Przed wyjazdem do Szczecina grupę powitali przedstawiciele Zarządu Oddziału PTTK „Stilon” wiceprezes Kazimierz Kamiński i Alicja Michalska, którzy wręczyli organizatorce wyjazdów muzycznych Marii Karbowskiej dyplom z podziękowaniami i upominek w postaci albumu „Leksykon zabytków architektury Pomorza Zachodniego i Ziemi Lubuskiej”. Maria Karbowska dziękowała za docenienie jej pracy. W Operze na Zamku był dalszy ciąg podziękowań i wręczenie prezentu od całej grupy w postaci portretu i laurki z podziękowaniami.

Tego wieczoru obejrzeliśmy balet Ludwiga Minkusa „Don Kichot” oparty na książce Miguela de Cervantesa „Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy”. To historia o przygodach błędnego rycerza Don Kichota i jego wiernego giermka Sancho Pansy. Balet stworzyła wOperze na Zamku reżyserka i choreografka Anna Hop. Napisała też libretto baletu. Pierwszą wersję choreograficzną „Don Kichota” do muzyki Ludwiga Minkusa stworzył Marius Petipa. Anna Hop przedstawiła swoją choreografię, ale też na podstawie Mariusa Petipy.

„Don Kichot” to jeden z najsłynniejszych baletów klasycznych przepełniony dowcipem, dynamiką i hiszpańską werwą. Usłyszeliśmy ekspresyjną, melodyjną muzykę Ludwiga Minkusa, zobaczyliśmy różnorodność scen, w tym również pantomimicznych, zobaczyliśmy też ogniste tańce. Zwróciliśmy uwagę na kostiumy, których twórczynią była Katarzyna Rott. Wśród wykonawców zauważyliśmy wiele nazwisk hiszpańskich i włoskich, to nowi aktorzy opery. Kierownikiem muzycznym był Jerzy Wołosiuk, który poprowadził Orkiestrę Opery na Zamku. „Don Kichota” odebraliśmy jako balet o miłości, miłości Kitri i Basilio, a samego Don Kichota jako błędnego rycerza w cieniu love story.

Spektakl przyniósł uczestnikom wiele radości i pozytywnej energii, był uwieńczeniem STU wydarzeń muzycznych organizowanych przez Oddział PTTK „Stilon”.

Z ramienia Oddziału PTTK „Stilon” organizatorką imprezy była Maria Karbowska.

Tekst: Maria Karbowska
W relacji wykorzystano zdjęcia:

Bernardy Burghardt, Marii Karbowskiej, Cecyli Maciaszczyk, Jarosława Wesołowskiego,

Mariana Piekarczyka oraz zdjęcie prasowe.

Galeria zdjęć

Relacja

z 69 Rajdziku Pieszego z cyklu "Cztery Pory Roku"- jesień

z dnia 20 października 2023 roku.

W piątkowe przedpołudnie kilkoma samochodami zajechaliśmy na parking przy nadleśnictwie Bogdaniec.

Po krótkim powitaniu przez organizatorów 69 Rajdziku Pieszego ruszyliśmy na trasę wzdłuż meandrującej rzeczki Bogdanki w kierunku Rezerwatu Przyrody ,,Dębowa Góra". Inicjatorem powołania Rezerwatu był nadleśniczy LP w Bogdańcu Antoni Kozłowski.

Celem Rajdziku była Zagroda Młyńska w Bogdańcu. Po przejściu trasy długości około 5 kilometrów dotarliśmy do Zagrody Młyńskiej przekształconej w muzeum, które po trwającym trzy i pół roku remoncie zostało oddane dla zwiedzających przed trzema tygodniami. W muzeum powitał nas nasz przewodnik dr. Mirosław Pecuch, który nadzorował także remont Zagrody Młyńskiej. Zwiedzaliśmy świeżo wyremontowane pomieszczenia mieszkalne jak i młyn który znajdował się tuż za ścianą pokoju, w którym mieszkał młynarz wraz z rodziną. Również budynki gospodarcze wyremontowano i wykorzystano do pokazania rzemiosła i narzędzi z tamtego okresu. Odbywają się tu również warsztaty na których można wypiekać chleb.

Ciekawa historia ludzi " którzy z niejednego pieca chleb jedli" godna jest zainteresowania, dlatego polecamy to miejsce wszystkim, którzy do tej pory tu jeszcze nie byli. Na miejscu można zaopatrzyć się w informator napisany w tym roku przez pana Zbigniewa Rudzińskiego, który opisuje ten burzliwy okres w dziejach młyna , jak również okolice warte odwiedzenia.

Po zakończeniu zwiedzania pozwolono nam na chwilę odpoczynku na terenie muzeum w jednej z sal wykładowych.

Kolejny Rajdzik i kolejna miejscowość z ciekawą historią, ciekawymi ludźmi, pięknymi lasami.

Uczestnicy 69 Rajdziku rozjechali się zadowoleni, co bardzo nas cieszy choć pogoda nie była wymarzoną.

Szczególne podziękowania należą się kierowcom, którzy zgodzili się zabrać nasze koleżanki na tę wyprawę do Bogdańca.
DZIĘKUJEMY.

Tekst i zdjęcia organizatorzy:

Bożena i Andrzej Jarychowie.

Galeria zdjęciowa

Mazury 2023 r. 

XXXVII Rajd z cyklu "Góry i Parki Narodowe”.

To był mój drugi wyjazd na Mazury z PTTK. Pierwszy (9-dniowy) zorganizowałem w roku 2007 i połączony on był z trzydniowym zwiedzaniem Wilna. Wówczas zakwaterowani byliśmy w miejscowości Harsz w Ośrodku Dargin nad jeziorem Harsz.

W tym roku w dniach 5–11 sierpnia zakwaterowani byliśmy w Wilkasach Ośrodek Resort Niegocin nad jeziorem Niegocin.

Mazury słyną z dużej ilości jezior, zamków krzyżackich, pałaców i fortyfikacji z przed I wojny i II wojny światowej. Przez 5 dni zwiedziliśmy zamki w: Olsztynie, Giżycku, Kętrzynie, Reszel i Barcianach. Pałacew : Rogoszach, Jegławkach, Sorkwitach i w Sztynorcie. W Sztynorcie zwiedziliśmy również największy port jachtowy na Mazurach. Byliśmy w Gierłoży – głównej kwaterze Hitlera, w Mamerkach – w zespole bunkrów niemieckich dowództwu wojsk lądowych i w odtworzonej bursztynowej komnacie. Na zwiedzanie Giżycka popłynęliśmy łabędzim szlakiem statkiem. Zwiedziliśmy twierdzę Boyen, most obrotowy, wieżę ciśnień i promenadę jeziora Niegocin. Statkiem powróciliśmy do ośrodka. Byliśmy w Mikołajkach spacerując promenadą nad jeziorem Tatła i jeziorem Mikołajskim. Mikołajki uchodzą za żeglarską stolicę Polski. W Iznota Garindia poznaliśmy zwyczaje historycznego plemienia Galindów. W Sanktuarium w Świętej Lipce - słynącej z licznych cudów, wysłuchaliśmy koncertu organowego (organy z ruchomymi figurkami). Zobaczyliśmy amfiteatr nad jeziorem Czos w Mrągowie.

Z Gałczyńskim i jego twórczością zapoznaliśmy się w muzeum znajdującym się w leśniczówce w miejscowości Pranie.

Przy niedokończonej śluzie w Leśniewie Górnym wręczone zostały dwie legitymacje dla nowych członków PTTK Stilon. Bawiliśmy się przy ognisku, na zawodach sportowych i spędzaliśmy wieczory przy muzyce na żywo w tawernie.

Naszym przewodnikiem po Mazurach przez 5 dni był Witosław Wyrobek.

Wracaliśmy do Gorzowa zadowoleni z poznanych miejsc na Mazurach.
Organizatorem wyjazdu byłem ja - Aleksander Grabowski

Opis: Aleksander Grabowski

Zdjęcia: Aleksander Grabowski i Bernarda Burghardt.

W dniu 8 września 2023 w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece w Gorzowie Wlkp. otwarto II-gą coroczną wystawę fotograficzną zorganizowaną przez Oddział PTTK "Stilon" i klub fotograficzny.

Otwarcia wystawy dokonał Prezes Oddziału PTTK "Stilon", a członkowie Zarządu Oddziału PTTK "Stilon" Kazimierz Kamiński i Halina Kosińska wręczyli nagrody zwycięzcom.

Nagrodzeni zostali: wyróżnieniem - Elżbieta Burda i Bernarda Burghardt, drugą nagrodę przyznano Marianowi Piekarczykowi i Bernardzie Burghardt, a pierwszą Aleksandrowi Grabowskiemu.

Wystawę odwiedziła liczna grupa członków PTTK oraz pani poseł Krystyna Sibińska.

Tekst: Aleksander Grabowski
Zdjęcia: Bogdan Bloch i Aleksander Grabowski

15.07.2023 – sobota
Wyjazd do Mauzoleum Potockich – symbolicznego nagrobka wystawionego w 1836 Stanisławowi Kostce Potockiemu i jego żonie Aleksandrze z Lubomirskich Potockiej przez ich syna Aleksandra w pobliżu pałacu w Wilanowie.
Pałac w Wilanowie to kolejny punkt do zwiedzania – jest to barokowy pałac królewski, który został wzniesiony w latach 1681–1696 dla króla Jana III Sobieskiego i Marii Kazimiery. Pałac w Wilanowie to barokowa perełka Warszawy. Pałac i ogród zachowały niezmienioną formę mimo zaborów, wojen i okupacji.
Dziś Pałac w Wilanowie to muzeum wnętrz, w którym zobaczyliśmy m.in. znakomicie zachowany wystrój z czasów Jana III Sobieskiego oraz przepiękny park, będący wymarzonym miejscem na spacer.
Podziwialiśmy wnętrza pałacu, w tym apartamenty królewskie, oryginalne malowidła ścienne, plafony, stiuki i barwne tkaniny oraz autentyczne elementy wyposażenia. Sale wypełniają XVII i XIX - wieczne meble, obrazy, rzeźby, wyroby rzemiosła artystycznego i ceramika.
Na parterze, zobaczyliśmy Pokój Karmazynowy, Gabinet Etruski i Galerię Dolną. Wyposażenie tych miejsc stanowią meble, empirowe żyrandole, wyroby ze złoconego brązu, alabastru i porcelany.
Wielka Sień i Gabinet Holenderski dzielą główny korpus na apartamenty króla i królowej. Pierwszy z nich to dekorowany freskami Gabinet Króla. Drugi to przedpokój zwany Antykamerą Królowej Marysieńki. Obok tych pomieszczeń ulokowana jest sypialnia królewska. Do sypialni przylegają dwie komnaty królowej: Antygabinet i Gabinet Zwierciadlany.
Obie królewskie sypialnie przedziela Gabinet Holenderski, przedstawiony jako malarska apoteoza dobrobytu oraz rozwoju nauki i sztuki w czasach saskich. Dalej znajduje się Wielka Sień – najbardziej monumentalne wnętrze w pałacu.
Z Wielkiej Sieni wchodzimy do Antykamery i Sypialni króla. Ma tu swoje miejsce duże łoże z baldachimem, okryte bogatymi tureckimi tkaninami zdobytymi pod Wiedniem. Opuszczamy królewskie sypialnie i udajemy się do Biblioteki, Lapidarium i Kaplicy Królewskiej.
Po wyjściu z pałacu skierowaliśmy się do ogrodu. Bujna zieleń czyni z tego miejsca uroczy zaciszny zakątek.
Dalej biegnie droga do barokowego ogrodu między pałacem a jeziorem. Prawdziwą ozdobą jest zegar słoneczny o trzech tarczach, będący dziełem słynnego gdańskiego astronoma Jana Heweliusza.
Dwupoziomowy ogród powstał równocześnie z pałacem. Włoskiego stylu nadał mu Adolf Boy. Jak na barokowy ogród przystało dominuje w nim geometryczny układ trawników oraz bukszpanowych szpalerów układających się w przeróżne figury. Dookoła rozkładają się burbońskie lilie, a w ich tle stoją kamienne posągi i baseny z fontannami. Dolną część ogrodu stanowią wysokopienne strzyżone żywopłoty.
Jedną z głównych atrakcji parku wilanowskiego jest pompownia położona nad brzegiem Jeziora Wilanowskiego. Ma ona wygląd – neogotyckiego pseudo zameczku. Otoczenie przyrodnicze stanowi stary drzewostan, jezioro i widok na rezerwat Morysin.
Obejrzeliśmy Altanę Chińską stojącą nad brzegiem Jeziora Wilanowskiego. Jest to ciekawy obiekt zbudowany w latach 1805-1812 zaprojektowany przez ówczesnego właściciela Wilanowa Stanisława Kostkę Potockiego.
Do przechowywania roślin cytrusowych w porze zimowej w 1749 r. zbudowano oranżerię. Obecnie mieści się tu Teatr Królewski, jeden z kilku w Europie oryginalnych XVIII-wiecznych teatrów dworskich. W Starej Oranżerii znajduje się również Królewska Galeria Rzeźby z kolekcją marmurowych posągów i gipsowych kopii najważniejszych dzieł starożytnych (od V w. p.n.e. do III w. n.e.) oraz nowożytnych.
Z Wilanowa jedziemy do Świątyni Opatrzności Bożej – znajdującej się w warszawskiej dzielnicy Wilanów, u zbiegu ulicy Ks. Prymasa Augusta Hlonda i alei Rzeczypospolitej. Świątynia jest częścią kompleksu Centrum Opatrzności Bożej, w skład którego wchodzą również Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego i Panteon Wielkich Polaków. W setną rocznicę urodzin Jana Pawła II do Muzeum został przekazany fragment muru berlińskiego. Akt darowizny przekazał Rolf Nikel, Ambasador Niemiec w Polsce.
Z przepięknych miejsc, pełnych historii, zabytków i kultury przenieśliśmy się w rejony infrastruktury technicznej miasta Warszawa.
Stacja Techniczno - Postojowa Kabaty jest stacją warszawskiego metra przy ul. Wilczy Dół 5, pełniącą funkcję warsztatowo-techniczną dla linii M1 i linii M2. Mieści się tam też siedziba operatora metra, spółki Metro Warszawskie.
Dalej jedziemy na Lotnisko Chopina w Warszawie, które zostało otwarte w 1934. Obsługuje loty rozkładowe, czarterowe i cargo. Lotnisko jest położone na osiedlu Okęcie w dzielnicy Włochy, w odległości około 8 km na południowy zachód od centrum miast. Starty i lądowania samolotów oglądaliśmy z tarasu widokowego.
Wieczorem wyjście do Teatru Kamienica – na spektakl „Kochanie zrób mi dziecko”. Sztuka w której nic nie było oczywiste. Pytania mnożyły się, absurd mieszał z realizmem, a jawa ze snem tworząc wielowymiarową rzeczywistość. W role wcielili się Katarzyna Ankudowicz i Marcin Perchuć. Z przyjemnością oglądaliśmy popisy pary aktorów w tej pełnej humoru, wzruszającej opowieści, która ukazuje, że nawet najbardziej zwariowany pomysł na życie może okazać się tą właściwą drogą.

RELACJA Z RAJDU GÓRSKIEGO

PIENINY NIEDZICA-ZAMEK
17-24.06.2023 r.

W sobotę 17.06.2023 r. wczesnym rankiem w 40-osobowym składzie wyjechaliśmy na rajd górski w Pieniny do Niedzicy-Zamek. Bazą wypadową był Pensjonat „Szczepaniakówka“ wspaniale położony nad Jeziorem Czorsztyńskim z widokami na Zamek Dunajec i ruiny Zamku w Czorsztynie. Na miejscu sprawnie został przeprowadzony dla uczestników rajdu przydział pokoi poprzez nowo wprowadzony system losowania.

W niedzielę w godzinach porannych w przysiółku panował ożywiony ruch. Miejscowa Ochotnicza Straż Pożarna OSP Niedzica-Zamek szykowała się do uroczystości jubileuszowych i poświęcenia samochodu gaśniczo-ratowniczego. Przed wyjściem w trasę odbyło się spotkanie turystyczne grupy, na którym zostały wręczone dla 3 osób zweryfikowane książeczki i odznaki GOT. Zwiedzanie Zamku Dunajec było pierwszym etapem programu rajdu. Zamek Dunajec został wzniesiony z początku XIV w. jako średniowieczna twierdza ze strategiczną lokalizacją, bowiem znajdował się na terytorium przygranicznym Węgier i Polski. W XV w. następuje rozbudowa zamku. Do pierwotnego zamku górnego dobudowano zamek średni. Następnie na przełomie XVI i XVII w. przekształcono warownię w renesansową rezydencję z zamkiem dolnym. W 1920 r. węgierski zamek wraz z rodziną Salamonów znalazł się na terytorium Polski. Na zamku niedzickim znajdują się również miejsca widokowe, z których rozpościera się przepiękna panorama na zaporę wodną z Jeziorem Czorsztyńskim. Poza murami zamku w wozowni podziwialiśmy ciekawy zbiór zabytkowych pojazdów głównie bryczek i powozów konnych. Były też stare sanie. Po zwiedzaniu Zamku Dunajec udaliśmy się czerwonym szlakiem przez Tabor długim grzbietem Pienin Spiskich na Halę Cisówka. Z hali roztaczały się rozległe widoki na Pasmo Lubania w Gorcach, Jezioro Czorsztyńskie z dwoma zamkami oraz w oddali było widać Tatry Wysokie i Tatry Bielskie. Z powrotem tym samym szlakiem wróciliśmy do osady.

W poniedziałek w Szczawnicy atrakcją był wjazd kolejką linową na szczyt Palenica (722 m n.p.m.). Z Palenicy pieszo dotarliśmy na Szafranówkę (742 m n.p.m.), gdzie szlak żółty krzyżuje się z niebieskim. Od węzła szlaków granią Małych Pienin schodziliśmy do Dunajca. Na odcinkach dość stromych należało bacznie uważać jak stawiać stopy bo było bardzo ślisko. Po dotarciu do Schroniska PTTK Orlica mieliśmy zasłużony krótki odpoczynek. W tym miejscu, w 1954 r. odprawił mszę świętą sam Karol Wojtyła. Schodząc niżej, przeprawialiśmy się przez Dunajec łodzią flisacką. Dalej już wchodziliśmy stromo pod górę na szczyt Sokolica (747 m n.p.m.). Na tym odcinku szlaku są ułatwienia w postaci schodów i poręczy. Sokolica posiada galerię widokową, z której obserwowaliśmy najpiękniejszą panoramę Pienin. Na górze można zobaczyć ponad 500-letnią sosnę reliktową, która doznała w ostatnich latach zniszczeń w trakcie akcji ratowniczej z udziałem helikoptera. W dole majaczy wijący się wśród szczytów gór Dunajec. Końcowym punktem naszego przejścia pieszego w tym dniu było Krościenko nad Dunajcem. Trasa w tym dniu była wymagająca.

We wtorek odbyło się przejście piesze wzdłuż pętli: Sromowce Niżne - Wąwóz Sopczański - Przełęcz Szopka - Trzy Korony - Polana Kosarzyska - Sromowce Niżne, czyli w Pieninach Właściwych. Wędrówkę rozpoczęliśmy żółtym szlakiem
na wprost góry Trzech Koron, która była naszym celem wędrówki. Po drodze mijaliśmy Schronisko PTTK Trzy Korony, następnie przez skalny jar Wąwóz Sopczański, a dalej coraz bardziej w górę do Przełęczy Szopka (779 m n.p.m.), przez górali nazwaną „Chwała Bogu“. Była chwila oddechu, a następnie wspinaczka pod szczyt Trzech Koron. Z platformy widokowej na Okrąglicy (982 m n.p.m.), najwyższej turni Trzech Koron, widać było w zasadzie wszystkie pasma górskie: Tatry, Babią Górę, Gorce, Jezioro Czorsztyńskie i polski Spisz. Z Okrąglicy zeszliśmy przez polanę Kosarzyską dość stromo w dół i przyjemnym traktem dotarliśmy do Schroniska PTTK Trzy Korony na dłuższy odpoczynek.

W środę czekała nas atrakcja na skalę europejską, czyli spływ Przełomem Dunajca. Przełom Dunajca rozciąga się między Sromowcami Niżnymi a Szczawnicą
na dystansie ok. 8 km. Dość sprawnie obsadziliśmy tratwy flisackie w głównej przystani Sromowce Wyżne - Kąty. Dunajec przepływa przez Pieniński Park Narodowy licznymi zakolami wśród otaczających go skał wapiennych sięgających do 300 m. Widok skał z wody odbiega od ich widoku z lądu, przysparza ogrom wrażeń. W Szczawnicy nastąpił koniec spływu, a po nim czas wolny na indywidualne zwiedzanie uzdrowiska.

Czwartkowy dzień przeznaczyliśmy na przejście szlaków w Małych Pieninach. W Jaworkach zwiedziliśmy zabytkowy kościół pw. św. Jana Chrzciciela, który dawniej był łemkowską cerkwią grekokatolicką zbudowaną w XVIII w. Od czasów budowy cerkwi uwagę przyciąga rokokowy ikonostas z kilkoma rzędami ikon. Po zwiedzaniu kościoła udaliśmy się na szlak wiodący przez Wąwóz Homole, który jest atrakcją Pienin. Jest to skalny jar i stanowi kanion w kształcie litery V. Ściany wapienne sięgają do 120 m i przyjmują ciekawe formy. Dnem wąwozu przepływa potok Kamionka. Po krótkim odpoczynku na Dubantowskiej Polanie, gdzie znajduje się ciekawa formacja skalna Kamienne Księgi, było dalsze przejście na Polanę Bukowinki. Widokowa Polana Bukowinki pozwoliła cieszyć oko widokiem Pasma Radziejowej. Wąwozem Homole dotarliśmy do Bacówki u Wojtka, która kusiła oscypkami i innymi wyrobami z sera, a Szałas Bukowinki zaspakajał pragnienie smacznymi potrawami i dobrymi napojami. Podczas przejścia ok. 900 m w drodze powrotnej, udaliśmy się w Jaworkach do Muzycznej Owczarni - miejsca pracy twórczej. Dawniej był to budynek owczarni przeniesiony z pienińskich polan. Prezesem honorowym stowarzyszenia działającego przy klubie Muzyczna Owczarnia w Jaworkach jest Nigel Kennedy. Oryginalne wnętrza i niepowtarzalny klimat gromadzą w każdy weekend koneserów dobrej muzyki. Odbywają się tam koncerty rockowe, bluesowe, jazzowe, country. Nigel Kennedy twierdzi, że w Jaworkach znalazł swoje miejsce w życiu. Podkreśla podczas koncertów w Pieninach, że gra w Muzycznej Owczarni z powodu zwykłej przyjaźni z ludźmi, dla których nie komercja a kultura jest w życiu najważniejsza. Komercję muzyk ma w wielu miastach Europy i świata. Na jego koncerty przychodzą tłumy jego fanów. Od lat odbywają się tu liczne imprezy z udziałem czołowych artystów z Polski i zagranicy. Koncertowali tu również gorzowscy muzycy Adam Bałdych i Leszek Możdżer. W godzinach wieczornych odbyło się spotkanie turystyczne naszej grupy. Na spotkaniu uczczono chwilą ciszy pamięć Koleżanki Eleonory Smużnej. Dużym zainteresowaniem cieszył się przeprowadzony przez Organizatora Quiz Góralski, podczas którego było wiele emocji.

W piątkowy dzień została zaakceptowana jednogłośnie przez wszystkich uczestników propozycja rejsu statkiem po Jeziorze Czorsztyńskim. A więc udaliśmy się na bardzo ciekawy i widowiskowy rejs statkiem. Mieliśmy wspaniałe widoki na oba zamki, zaporę i okoliczne miejscowości wokół Jeziora Czorsztyńskiego. Jezioro Czorsztyńskie jest sztucznym zbiornikiem retencyjnym na Dunajcu, chroni okoliczne tereny przed powodziami i zasila hydroelektrownię o mocy ok. 93 MW.

Po rejsie był czas na kontynuowanie zwiedzania miejscowości Niedzica-Zamek. Wieczorem odbyło się spotkanie integracyjne przy muzyce i tańcach.

W sobotę 24.06.2023 r. w godzinach porannych udaliśmy się w drogę powrotną do Gorzowa Wlkp. Przykładem wycieczek szkolnych, by impreza była w pełni udana, my również skorzystaliśmy z szybkiej obsługi sieci barów KFC.

GALERIA ZDJĘĆ

Rajd opracował, przygotował i poprowadził Juliusz Kuźma.

Tekst: Juliusz Kuźma
Foto: Andrzej Jarych, Barbara Czechowska, Bożena Jarych, Grażyna Kaczmarek, Grażyna Kasierska, Grażyna Świątek, Halina Thiel, Juliusz Kuźma.

MUZEUM LUBUSKIE im. JANA DEKERTA

– OGRÓD WILLOWY

Na ostatni spacer z cyklu „Piąteczki”, związanego z Projektem Turystycznym „Śródki – śladami murali gorzowskich”, do Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta przyszło 25 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”, w tym troje dzieci. Nie był to piątek, ale środa 28 czerwca 2023 r. Nie stanowiło to przeszkody w zwiedzaniu ogrodu willowego.

Przed muzeum powitał nas przewodnik dendrolog, ogrodnik i pracownik muzeum Ryszard Kwieciński. Przypomniał, że ogród założono wraz z budową willi Gustawa Schroedera w latach 1903-1904.

Spacer rozpoczął od przedogrodu pomiędzy ulicą a willą. Przedogród od ulicy oddziela ozdobne metalowe ogrodzenie z neobarokową bramą. Cały ogród obejmuje obszar 3,3 ha.

W tym miejscu pokazał różne odmiany magnolii, miłorząb chiński oraz jabłoń purpurową. Odnieśliśmy wrażenie, że ogród wygląda jednobarwnie. Koniec czerwca uczynił ogród w jednej tonacji, wyłącznie zielonej. Przekwitły bowiem magnolie, glicynie, jabłonie, bzy, spadają kwiaty lipy szerokolistnej. Tylko krzew róż dodaje czerwonej barwy wszechobecnej zieleni. Przewodnik do niektórych drzew odnosił się bardzo osobiście, bo o bożodrzewie wyrażał się jak o chwaście, który rozsiewa się gdzie chce i przeszkadza wzrastać nowo zasadzonym drzewom. Wyrwał nawet jego dwa małe pędy spod młodego miłorzębu chińskiego.

Idąc dalej minęliśmy elementy małej architektury, między innymi odrestaurowanej fontanny i półkolistej ażurowej altany. Przeszliśmy obok „zielonego salonu” w kształcie obszernego owalnego trawnika. Obok zobaczyliśmy umieszczony tutaj grobowiec megalityczny, odnaleziony na osiedlu Janice oraz ekspozycję kamiennej rzeźby nagrobnej, kilka macew i płyt nagrobnych.

Przewodnik pokazał miejsce nie istniejącego kortu tenisowego i fundamenty drewnianego pawilonu służącego za szatnię. Teraz miejsce po korcie jest łąkową ekspozycją roślin dziko rosnących.

Po kamiennych schodach doszliśmy do miejsca po sadzie owocowym, ogrodzie warzywnym i oranżerii, z której zachował się tylko stylowy komin kotłowni.

Wspinając się dalej schodami doszliśmy do wąwozu i na szczyt wzniesienia, na którym znajduje się domniemane grodzisko. Tam trzymając się za ręce utworzyliśmy krąg celem nabrania mocy z miejsca czakramu.

Poniżej suchej fosy i wału jest platforma z zarysem fundamentu ośmiobocznej altany ogrodowej. Tam odpoczywano delektując się panoramą Zawarcia i Błot Warciańskich.

Spacer zakończyliśmy przy dwóch olbrzymich topolach i platanie klonolistnym. Wysłuchaliśmy wspomnień przewodnika o znajomości z dr Carlą Müller prawnuczką właściciela willi Gustawa Schroedera. Była ona geologiem, podróżniczką i pasjonatką sztuki. Pod koniec życia mieszkała pod Gorzowem w Ludzisławicach. Utrzymywała kontakty z muzeum i była jego częstym gościem. Za to pan przewodnik musiał ją często do Ludzisławic odwozić. Opowiadał o dwóch psach, z których jeden był pani Carli Müller, zamieszkujących w ogrodzie. Wspomniał, że ostatni rok życia spędziła w domu opieki w Melechowie, w województwie zachodniopomorskim. Zmarła w 2018 r. w wieku 78 lat.

Mimo że, przy drzewach i krzewach nie ma tabliczek objaśniających (ponoć lisy je zjadają) zapamiętaliśmy niektóre z nich: miłorząb dwuklapowy, cis pospolity, brzoza brodawkowata, buk pospolity, kasztan jadalny, platan klonolistny, jabłoń purpurowa, bożodrzew gruczołkowaty, lipa szerokolistna, glicynia chińska spośród 120 odmian drzew i krzewów rosnących w ogrodzie.

Wyjście do Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta – ogrodu willowego z ramienia Zarządu Oddziału zorganizowała Maria Karbowska.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk, Maria Karbowska

3.06.2023 to kolejna impreza realizowana przez Oddział PTTK

do Parku Rododendronów w Kromlau oraz Parku Głazów Narzutowych w Nochten

Po przekroczeniu granicy Rzeczpospolitej Polskiej dotarliśmy do Kromlau celu naszego wyjazdu. Kromlau to niewielka wieś w Saksonii, historycznie należąca do Górnych Łużyc.

Park Rododendronów w Kromlau leży na terenie obszaru krajobrazu chronionego „Obszar zbiorników po wyrobiskowych Kromlau-Gablenz”. Został utworzony w II połowie XIX wieku przez Fridricha Hermanna Roetschke, który był zafascynowany parkiem w pobliskim Bad Muskau. Park zajmuje powierzchnię ok. 80 ha.

Pierwszym obiektem jaki zobaczyliśmy był niesamowity „Diabelski Most” Rakotza. Został wzniesiony w latach 1863-1882 z kamieni bazaltowych sprowadzonych ze Szwajcarii Saksońskiej. Parabola mostu stanowi połowę koła, którego odbicie w wodzie tworzy iluzję kamiennego okręgu. Następnie przeszliśmy wąwozem rododendronów i azalii (niestety już przekwitających) do Dworku Myśliwskiego w stylu szwajcarskim, gdzie  wręczyliśmy legitymacje PTTK nowo przyjętym członkom.

Spacerując po parku zobaczyliśmy również groty o nazwie „Piekło” i „Niebo”, które również zbudowane są z kamieni bazaltowych. Park został utworzony na pagórkowatym terenie. Znajduje się tu wiele różnych zbiorników wodnych. Naturalne środowisko (torfowiska) sprzyja rododendronom i azaliom. Ponadto w parku widzieliśmy m.in. rozkwitające tulipanowce, okazałe dęby oraz inne krzewy i drzewa. Park zdobią kamienne rzeźby rokokowe.

Kolejnym punktem naszej wycieczki był przejazd Mużakowską Kolejką Wąskotorową. Jechaliśmy ok. 4 km na trasie Kromlau – Weisswaser. Przejazd kolejką dostarczył nam wielu przyjemnych wrażeń. Podziwialiśmy piękny las oraz kolorowe pokopalniane zbiorniki wodne.

Do Nochten jechaliśmy autobusem zatrzymując się przy wieży widokowej obok kopalni odkrywkowej węgla brunatnego. Ci którzy weszli na wieżę podziwiali niezwykły widok na kopalnię i ogromną maszynę wydobywającą węgiel.

Nochten to niewielka miejscowość w saksońskich Łużycach, w której powstał niepowtarzalny w skali europejskiej krajobraz parkowy Park Głazów Narzutowych. Został on usytuowany na powierzchni 20 ha na terenie dawnej kopalni odkrywkowej na początku XXI wieku. Na jego obszarze zgromadzono ok. 7000 głazów narzutowych (eratyków) pochodzących ze Skandynawii. Na tereny Łużyc dotarły one ok.10 tys. lat temu w czasie ostatniej epoki lodowcowej. Cały kompleks jest podzielony na siedem sektorów: Skalniak, Ogród na Stawem, Wrzosowisko, Torfowisko, Leśne Jezioro, Stepy oraz Małą Skandynawię. Na terenie parku posadzono ok.100 tys. roślin – bylin, krzewów i drzew, które z ogromnymi głazami tworzą niepowtarzalny krajobraz charakteryzujący się mnogością różnego rodzaju form i barw. W najwyższym punkcie parku ustawiono pomnik symbolizujący lodowiec. Ze wzgórza rozpościera się piękna panorama całego parku oraz Łużyc. Z uwagi na ukształtowanie terenu dość często można zaobserwować tworzący się cyklon – zawirowanie powietrza, który występuje z powodu dwóch strumieni powietrza o różnych temperaturach.

Niepowtarzalny w Europie Środkowej Łużycki Park Głazów Narzutowych w Nochten zachwyca od roku 2003 odwiedzających z bliska i daleka. Park Głazów jest również pozytywnym przykładem rekultywacji terenów po wydobyciu węgla brunatnego.

Odwiedzający mogą cieszyć się pięknem niepowtarzalnej roślinności podczas spaceru ścieżką o długości 3 km.

Niewątpliwie Park Głazów Narzutowych w Nochten pozostanie w naszej pamięci na długo.

Wycieczka dostarczyła nam wielu wrażeń.

Imprezę organizacyjnie opracowała i opisała Halina Kosińska.

Folder do imprezy opracował Kazimierz Kamiński.
Zdjęcia: Benia Burghardt i Aleksander Grabowski.

PROJEKT TURYSTYCZNY

„ŚRÓDKI – ŚLADAMI MURALI GORZOWSKICH” SPACER SZÓSTY

Spacer szósty i ostatni z cyklu projektu odbył się w środę 7 czerwca 2023 r. Na miejsce zbiórki na skrzyżowaniu ulic Olimpijskiej i 11 Listopada na Osiedlu Słonecznym przybyło 20  członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”. Maria Karbowska, która była przewodnikiem i prelegentem na tych spacerach przywitała wszystkich uczestników.

Przed rozpoczęciem spaceru spotkała ją wielka niespodzianka. Prezesi Oddziału PTTK „Stilon” Aleksander Grabowski i Kazimierz Kamiński wręczyli jej dyplom w formie podziękowania za realizację Projektu Turystycznego „Śródki – Śladami murali gorzowskich”. Do podziękowań dołączyli obraz, na którym w formie rysunku przedstawione zostały charakterystyczne dla miasta elementy architektoniczne i pomniki znanych w mieście osób w towarzystwie błękitnej wstęgi rzeki Warty i jej mostów. Podkreślili, że podziękowania są od Zarządu, ale także od członków i sympatyków Oddziału, którzy licznie brali udział w spacerach. Maria Karbowska ze wzruszeniem odebrała dyplom i treść podziękowania, którą oceniła jako płynącą z głębi serca.

O ile pierwszy spacer czwartego stycznia 2023 roku odbył się w ulewnym deszczu to ostatni rozpoczął się skwarną aurą. Spacer otworzyły dwa murale: pierwszy to „Odpoczynek”, który w pastelowych barwach przedstawia osoby, z których każda robi to, co lubi najlepiej w wolnych chwilach, drugi dosyć futurystyczny „Dziewczyna i zielone ludziki”.

Następnym był „Zielony pejzaż” namalowany na ścianie budynku otwierającym ulicę Słoneczną. Mural ten zasygnalizował jak pięknie może wyglądać blokowe osiedle domów jeśli tylko doda się im trochę barwy i zieleni w formie parków „kieszonkowych”. Wzdłuż tej ulicy były następne kolorowe murale: „Kino Muza”, „Zostajemy na Słonecznej”, „Murawy Gorzowskie”. Na ulicy Plac Słoneczny tematyka murali była wspomnieniowa: „Tramwaj nr 3”, „Bahnhof”’ czyli dworzec kolejowy w dawnym Landsbergu. Potem na ulicy Gwiaździstej znów kolorowy mural „Pejzaż roślinny”.

Maria Karbowska sprawiła niespodziankę i zaprowadziła uczestników spaceru na kirkut, zatopiony w osiedlu cmentarz żydowski. Kirkut w Gorzowie to jedyny materialny ślad istnienia w Landsbergu gminy żydowskiej. Opowiedziała dzieje tego cmentarza i rozdała kilka kamyków do położenia na macewach.

Następnie pokazała dwa murale: „100 lat Harcerstwa” i „Wolontariat”, żeby dłużej zatrzymać się przy muralu „Christa Wolf”. Jest to mural poświęcony jednej z najlepszych pisarek niemieckich urodzonej w Landsbergu. Przedstawia osiem roślin leczniczych, które zapamiętała z dzieciństwa i wspomniała w książce „Wzorce dzieciństwa”, będącej jej refleksją po pobycie w Gorzowie w 1971 r. Christę Wolf upamiętniono w mieście ławeczką na Placu 31 Sierpnia 1982. Siedząca na niej dziewczynka Nelly z książki uosabia ją samą.

Po opuszczeniu Osiedla Słonecznego organizatorka pokazała trzy murale: „Rajski ogród” przy ulicy Jancarza, „Mapa miasta” w bramie kamienicy przy Al. Konstytucji 3 Maja i „50 Lat DKF MEGARON” przy ulicy Asnyka. Tam pokazała dom, w którym mieszkała do 29 stycznia 1945 r. Christa Wolf.

Nie wszyscy wytrwali do końca, bo upalna pogoda na to nie pozwoliła. Na zakończenie spaceru Maria Karbowska podziękowała uczestnikom za udział w spacerach muralowych i poinformowała, że w spacerach uczestniczyło blisko 205 osób, którym pokazała 54 murale znajdujące się w różnych dzielnicach miasta. Złożyła też podziękowanie prezesowi Oddziału PTTK „Stilon” Kazimierzowi Kamińskiemu za przychylność Zarządu Oddziału do realizacji Projektu Turystycznego „Śródki – Śladami murali Gorzowskich”.

DTekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk, Elżbieta Burda, Maria Karbowska

poz. 2 z 12.06.2023

Uroczystość związana z odsłonięciem tablicy pamiątkowej

odbyła się 9.06. 2023 roku w Wojcieszycach.

Mieliśmy zaszczyt uczestniczyć w tak ważnej uroczystości dla romskiej społeczności.

"Uroczystość otworzył Pan Andrzej Korona szef Rady Gminy Kłodawa, który przedstawił sylwetkę Karola Parno Gierlińskiego jako artystę i działacza. Opowiedział o jego dorobku artystycznym oraz jego dokonaniach i wkładzie na rzecz miejscowości Wojcieszyce.

Tablicę pamiątkową odsłonili synowie Karola Parno Gierlińskiego - dr.Gerard Gierliński oraz Borys Gierliński w gronie wicewójta Andrzeja Kwiatkowskiego, sołtysa Eweliny Juszczak oraz szefa Rady Gminy Kłodawy Andzeja Korony.

W Gminnym Ośrodku Kultury wystąpił zespół Romami Cierheń z Gorzowa Wielkopolskiego. Miała miejsce również recytacja wierszy, a także zaprezentowano rzeźby Karola Parno Gierlińskiego oraz film dokumentalny o artyście w reżyserii Jacka Milewskiego zrealizowany w roku 2008 pt. "Jest to rodzaj modlitwy".

To fragmenty tekstu opisującego uroczystość. Zainteresowanych odsyłamy na stronę Harangos (Romskie Stowarzyszenie Oświatowe).

Zdjęcia z uroczystosci: B.A.Jarych

Musical „Mistrz i Małgorzata”

i inne atrakcje w Gdyni

W dniach 27-28 maja 2023 r. grupa 44 członków Oddziału PTTK „Stilon” uczestniczyła w wycieczce do Gdyni.

Pierwszego dnia obejrzeliśmy musical „Mistrz i Małgorzata” w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni. Musical wyreżyserował Janusz Józefowicz, muzykę skomponował Janusz Stokłosa, teksty piosenek napisał Andrzej Poniedzielski do libretta Jurija Riaszencewa i Galiny Polidi według powieści Michaiła Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata”. Obejrzeliśmy spektakl przygotowany z wielkim rozmachem, z użyciem różnorodnych form przekazu – filmu, świateł i dźwięku.

Akcja spektaklu zawierała trzy główne wątki: spotkanie Piłata z Jeszuą, pobyt szatana w Moskwie i miłość Mistrza i Małgorzaty. Bardzo sugestywnie zostały przedstawione sceny Piłata z Jeszuą. Piłat na spotkanie z Jeszuą wychodzi z żywym psem Pesto, który przedstawia jego psa Bangę z powieści. Udręczony Jeszua mówi do Piłata znamienne słowa - „Wszelka władza jest gwałtem zadawanym ludziom i nadejdzie czas, kiedy nie będzie władzy ani cesarskiej ani żadnej innej i nastanie królestwo prawdy”.

W roli Piłata wystąpił Krzysztof Kowalski, w roli Jeszuy Maciej Głaza. Szatan, w osobie profesora czarnej magii Wolanda, przybył do Moskwy. Rolę Wolanda grał znany nam Robert Gonera. Przybył ze swoją świtą – asystentem Korowiowem, kotem Behemotem, demonem Asasello i wiedźmą Hellą. Ogrom zła panujący w Moskwie był przerażający nawet dla szatana. W konglomeracie zła miłość Mistrza i Małgorzaty okazała się najważniejsza. W uwolnieniu Mistrza (w tej roli doskonały Jakub Brucheiser) ze szpitala psychiatrycznego Małgorzata godzi się uczestniczyć w Balu Wiosennej Pełni wydanym przez Wolanda. Godzi się uczestniczyć w uczcie z kompanami szatana, w której usłyszeliśmy dialog - „To wódka? (Słabym głosem zapytała Małgorzata). Na litość boską, królowo (zachrypiał Behemot), czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus”. Usłyszeliśmy wiele innych powiedzeń, które weszły do współczesnego obiegu, w tym słynne „Rękopisy nie płoną”. Spektakl został nagrodzony przez publiczność gromkimi brawami na stojąco.

W drugim dniu byliśmy w Akwarium Gdyńskim. W Akwarium prezentowane są cztery główne biotypy występujące na świecie: rafy koralowej, toni oceanicznej, gęstych tropików Amazonii oraz Morza Bałtyckiego. Ich mieszkańców spotkaliśmy w 68 akwariach, w których jest ponad 1500 żywych organizmów z około 250 gatunków. Wszystko pokazane jest w siedmiu salach. Zobaczyliśmy trawę morską, bezkręgowce, ryby o różnych kształtach i ubarwieniu, rekiny marmurkowe, żywą rafę koralową, płazy, gady, anakondy zielone, mureny, piranie i płaszczki. Wrażenie robi też węgorz elektryczny.

Następną atrakcją było zwiedzanie „Daru Pomorza”. Poznaliśmy wyposażenie wnętrza fregaty i jej historię. „Dar Pomorza” zbudowano w stoczni w Hamburgu w latach 1909-1910 na zamówienie niemieckiej marynarki handlowej jako statek szkolny. Fregata przechodziła różne dzieje aż do 19 czerwca 1930 r. kiedy przypłynęła do Gdyni pod nazwą „Dar Pomorza”. Po wielu latach szkolnych rejsów została adoptowana do celów muzealnych. 27 maja 2023 r. minęła 40 rocznica wejścia pierwszych zwiedzających „Dar Pomorza”.

W czasie wolnym spacerowaliśmy Aleją Jana Pawła II i Skwerem Kościuszkowskim. Na końcu Mola Południowego uwagę naszą przykuł pomnik Josepha Conrada, autora powieści „Lord Jim”, „Smuga cienia”, „Jądro ciemności” oraz stojące tuż obok „Trzy Maszty” autorstwa Wawrzyńca Sampa. Nie obeszło się też bez degustacji różnego rodzaju ryb. Sprzyjała nam ciepła, słoneczna pogoda dodająca kolorytu Zatoce Gdańskiej.

W czasie podróży do Gdyni Waldemar Sidor kontynuował opowieści o patronach ulic Gorzowa. Opowiedział o Franciszku Walczaku, patronie najdłuższej ulicy Gorzowa. Przytoczył wiele nieznanych nam faktów z życia i tragicznej śmierci Franciszka Walczaka.

Wycieczkę z ramienia Zarządu Oddziału PTTK „Stilon” przygotowała i prowadziła Maria Karbowska.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk, Maria Karbowska

poz. 1 z 24.05.2023

Rajd „W górę rzeki Santoczna”

W sobotę 20 maja Oddział PTTK „Stilon” i Stowarzyszenie Przyjaciół Santocznej zorganizowali Rajd „W górę rzeki Santocznej”.

28 osobowa grupa przeszła 8 kilometrów, pięknym szlakiem z Górek Noteckich do Zdroiska wzdłuż wijącej się malowniczymi meandrami rzeczki Santocznej.
Naszą liczną grupę Pttk-owców, miłośników Santocznej i sympatyków prowadził Roman Glapa - Prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Santocznej.

Roman przekazał nam bardzo ciekawą wiedzę na temat historii tego regionu, pokazał ciekawe miejsca starych młynów, leśniczówek i pamiątkowych miejsc w samym sercu Rezerwatu „Buki Zdroiskie im. prof. Lucjana Agapowa”, który został utworzony 12 października 1982 r. Razem z Markiem opowiedzieli ciekawą przemysłową historię przedwojennego Zdroiska (niem. Zanzthal), gdzie rzeczka „ciężko pracowała” dla 2 młynów, 2 stalowni żelaza i tartaku oraz o walorach przyrodniczych bukowych lasów i bogatej w pstrągi i łososie rzeczki Santocznej.

Przyroda zachwyciła nas soczystą majową zielenią i zapachami kwitnących drzew i  krzewów.

Podczas wędrówki przy widokowym pomoście na głęboki wąwóz Santocznej spotkaliśmy 80-cio osobową sympatyczną grupę rowerzystów z Polski i Niemiec. Po radosnym przywitaniu poczęstowali nas pachnącymi drożdżówkami, które ze smakiem zjedliśmy, bo  głód już dokuczał, a przed nami było jeszcze parę kilometrów do Zdroiska.

Po prawie 3 godzinnej wędrówce dotarliśmy do miejsca biesiadowania na „Ranczo Leśna” w Zdroisku. Tutaj czekało już na nas rozpalone ognisko i kociołek smacznej zupy przygotowanej przez Kubę oraz smaczne domowe wypieki. W radosnej atmosferze, przy pięknej słonecznej pogodzie smażyliśmy kiełbaski i kaszankę. Kaziu ze Stasiem zorganizowali nam mini zawody sportowe przy których świetnie się bawiliśmy.

To był piękny dzień wędrowania, biesiadowania, opowieści i integracji miłośników tego regionu w relaksującej dla wszystkich atmosferze.

Dziękujemy Wszystkim uczestnikom za bycie Razem na szlaku.

Opis imprezy: Krystyna Brzostowska
Zdjęcia: Benia Burhardt, Aleksander Grabowski, Krystyna Brzostowska i Kazimierz kamiński.

poz. 3 z 24.05.2023

Do Mickiewicza

6 maja 2023 r. pojechaliśmy do Mickiewicza, czyli do Śmiełowa, gdzie jest Muzeum im. Adama Mickiewicza. Ale wcześniej zatrzymaliśmy się w Kórniku. To piękne miejsce zbudowała rodzina Działyńskich, a ich potomek Władysław Zamojski przekazał na własność państwu. Tam obejrzeliśmy:
- ławeczkę Wisławy Szymborskiej autorstwa m. in. Daniela Szafrańskiego z Gorzowa, postawioną dla podkreślenia, że noblistka urodziła się właśnie w Kórniku,
- arboretum z niezwykłymi drzewami i krzewami
- zamek Działyńskich.
Oprowadzał nas miejscowy przewodnik z PTTK, kompetentnie, sympatycznie i miło, ale tego dnia padał ciągły deszcz, było zimno, więc przyjemność oglądania przyrody raczej średnia. Za to zamek zachwycił wszystkich.

Potem pojechaliśmy do Śmiełowa. To mała wieś, ale z pięknym pałacem, gdzie na co najmniej trzy tygodnie zatrzymał się Adam Mickiewicz, gdy w końcu sierpnia 1831 roku przybył do Wielkopolski z zamiarem włączenie się do powstania listopadowego. Tymczasem powstanie upadło, ale Adam pozostał w Wielkopolsce przez siedem miesięcy, bo był podejmowany przez ziemiaństwo w całym regionie. Przebywał w ok. 30 dworach, poznawał życie tego środowiska, obserwował ludzi i ich obyczaje. Z tych wrażeń i ze wspomnień dzieciństwa zrodził się potem „Pan Tadeusz”.

Muzeum w Śmiełowie mieści się w pałacu. Parter przeznaczono na ekspozycję poświęconą Adamowi Mickiewiczowi, a piętro oddano właścicielom - rodzinom Gorzeńskich, a potem Chełkowskich. Na parterze prezentowane są pamiątki i dokumenty z kolejnych etapów życia poety, jest sala poświęcona pobytowi Adama Mickiewicza w Wielkopolsce, są pierwodruki jego książek oraz przekłady na tak egzotyczne języki jak koreański czy japoński.

A potem jeszcze obiad w Mickiewiczowskim Centrum Turystycznym w Żerkowie i do domu, bo trzeba było przejechać blisko 250 km.

Po drodze Krystyna Kamińska opowiadała o Wisławie Szymborskiej, o Mickiewiczu przed przyjazdem do Wielkopolski, o autografie „Pana Tadeusza”, a także o muzeach i innych formach upamiętnienia pisarzy w naszym regionie.

Kierownikiem wycieczki był Stanisław Golumski. W wycieczce brało udział 51 członków PTTK „Stilon”, a chętnych było jeszcze więcej.

Tekst: Krystyna Kamińska

Zdjęcia: Marian Piekarczyk

PROJEKT TURYSTYCZNY „ŚRÓDKI – ŚLADAMI MURALI GORZOWSKICH”, SPACER PIĄTY

Spacer piąty z cyklu projektu odbył się w środę 10 maja 2023 roku. Na miejsce zbiórki na pętli tramwajowej linii tramwajowych 2 i 3 na Osiedlu Piaski przybyło 25 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”. Maria Karbowska, która jest przewodnikiem i prelegentem na tych spacerach przywitała wszystkich uczestników. Następnie wręczyła uczestnikom spaceru buttony, tym którzy nie uczestniczyli w poprzednich spacerach, z wizerunkiem muralu GORZÓW#StądJestem.

Spacer piąty rozpoczęła w małym osiedlowym parku stworzonym przez mieszkańców osiedla, którzy wykarczowali zbędne krzaki, utworzyli alejki i postawili ławki. Na parkowym kamieniu napisali „Sami Sobie”. To bardzo wymowna inicjatywa. W tym pięknym miejscu poinformowała o śmierci długoletniej członkini Oddziału Eleonory Smużnej, która zmarła nagle 8 maja. Chwilą zadumy została uczczona jej pamięć. Pierwszym muralem na trasie był mural na budynku hali sportowej Szkoły Podstawowej nr 21 przy ulicy Stanisława Taczaka 1. Maria Karbowska zwróciła uwagę, że wiele ulic na Osiedlu Piaski za patronów ma osoby z Wielkopolski. Np. Stanisław Taczak był Wielkopolaninem, był naczelnym dowódcą Powstania Wielkopolskiego z 1918 roku. Mural na budynku hali sportowej to rysunek logo na obchody Jubileuszu 760-lecia miasta Gorzowa Wielkopolskiego, które rozpoczęły się 1 lipca 2017 roku i zostały przerwane z powodu wielkiego pożaru wieży katedralnej. Logo przedstawia nowocześnie zaprezentowaną panoramę centrum miasta widzianą z Zawarcia, ukazaną w czterokolorowej odsłonie z napisem „760-lecie GORZÓW WIELKOPOLSKI”. Projekt został stworzony w 2017 roku przez grafika Michała Zawadzkiego.

Na budynku są też inne murale, bardzo kolorowe, malowane przez uczniów tej szkoły. Warto tam co jakiś czas zaglądać, bo murale zmieniają się, jedne znikają, pojawiają się nowe. Maria Karbowska wskazała na pobliski akwen wodny Stawu Błotnego, również zagospodarowany i uporządkowany przez mieszkańców Osiedla Piaski.

Następnym muralem był mural „Wykreślanka”, który znajduje się na jednej ze ścian budynku przy ulicy Emilii Sczanieckiej 51. Przed dojściem do tego muralu Maria Karbowska opowiedziała o patronce ulicy - Emilii Sczanieckiej, Wielkopolance, niezwykłej kobiecie, zwykłej gorzowskiej ulicy. Uczestniczce dwóch powstań: Powstania Listopadowego i Powstania Styczniowego oraz Wielkopolskiej Wiosny Ludów. Autorem muralu jest Krzysztof Ostrowski, namalował go w październiku 2021 r. w ramach prezydenckiego stypendium kulturalnego. Mural zawiera 357 liter ułożonych w 21 kolumnach i 17 rzędach. W literach ukryły się nazwy nieistniejących już miejsc na mapie miasta. Dlatego na muralu jest napis ZNIKŁO CZAISZ?!, ze znakiem zapytania i niedowierzającym wykrzyknikiem.

Trzecim muralem na trasie był mural „Jerzy Kukuczka” przy ulicy Kukuczki 21. Mural jest na ścianie prywatnego budynku, namalowany na prywatne zamówienie właścicieli posesji. Mural wykonali artyści z Garwolina – Grzegorz Mikulski i Barbara Kupczyk-Mikulska w 2019 roku na trzydziestą rocznicę śmierci Jerzego Kukuczki w lodowej szczelinie Lhotse 24 października 1989 roku. Maria Karbowska opowiedziała pokrótce życiorys wielkiego himalaisty, zdobywcy Korony Himalajów i Karakorum, czyli wszystkich 14 szczytów o wysokości ponad 8 tys. metrów. Mural przedstawia Jerzego Kukuczkę na tle ośnieżonej góry Lhotse i pięknej sentencji o pasji.

Spacer kończył mural czwarty na murku oporowym przy ulicy Kazimierza Wielkiego. Powstał w 2011 roku z inicjatywy Towarzystwa Zapobiegania Narkomanii, Zespołu Świetlicowego „Gniazdo” i Klubu Wolontariusza „Gniazdo”, mieszczących się nieopodal przy ulicy Bohaterów Westerplatte 10, w miejscu początku spaceru. Mural promuje wolontariat, o czym świadczą napisy i rysunki.

Tak oto uczestnicy spaceru znów poznali kawałek Gorzowa - Osiedle Piaski.

Następny spacer już 7 czerwca 2023 roku, jak zawsze w środę.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk i zdjęcie prasowe

PROJEKT TURYSTYCZNY

„ŚRÓDKI – ŚLADAMI MURALI GORZOWSKICH” SPACER PIĄTY

Spacer piąty z cyklu projektu odbył się w środę 10 maja 2023 r. Na miejsce zbiórki na pętli tramwajowej linii tramwajowych 2 i 3 na Osiedlu Piaski przybyło 25 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”. Maria Karbowska, która jest przewodnikiem i prelegentem na tych spacerach przywitała wszystkich uczestników. Następnie wręczyła uczestnikom spaceru buttony, tym, którzy nie uczestniczyli w poprzednich spacerach, z wizerunkiem muralu GORZÓW#StądJestem.

Spacer piąty rozpoczęła w małym osiedlowym parku stworzonym przez mieszkańców osiedla, którzy wykarczowali zbędne krzaki, utworzyli alejki i postawili ławki. Na parkowym kamieniu napisali „Sami Sobie”. To bardzo wymowna inicjatywa. W tym pięknym miejscu poinformowała o śmierci długoletniej członkini Oddziału Eleonory Smużnej, która zmarła nagle 8 maja. Chwilą zadumy została uczczona jej pamięć.

Pierwszym muralem na trasie był mural na budynku hali sportowej Szkoły Podstawowej nr 21 przy ulicy Stanisława Taczaka 1. Maria Karbowska zwróciła uwagę, że wiele ulic na Osiedlu Piaski za patronów ma osoby z Wielkopolski. Np. Stanisław Taczak był Wielkopolaninem, był naczelnym dowódcą Powstania Wielkopolskiego z 1918 r. Mural na budynku hali sportowej to rysunek logo na obchody Jubileuszu 760-lecia miasta Gorzowa Wielkopolskiego, które rozpoczęły się 1 lipca 2017 r. i zostały przerwane z powodu wielkiego pożaru wieży katedralnej. Logo przedstawia nowocześnie zaprezentowaną panoramę centrum miasta widzianą z Zawarcia, ukazaną w czterokolorowej odsłonie z napisem „760-lecie GORZÓW WIELKOPOLSKI”. Projekt został stworzony w 2017 r. przez grafika Michała Zawadzkiego. Na budynku są też inne murale, bardzo kolorowe, malowane przez uczniów tej szkoły. Warto tam co jakiś czas zaglądać, bo murale zmieniają się, jedne znikają, pojawiają się nowe. Maria Karbowska wskazała na pobliski akwen wodny Stawu Błotnego, również zagospodarowany i uporządkowany przez mieszkańców Osiedla Piaski.

Następnym muralem był mural „Wykreślanka”, który znajduje się na jednej ze ścian budynku przy ulicy Emilii Sczanieckiej 51. Przed dojściem do tego muralu Maria Karbowska opowiedziała o patronce ulicy - Emilii Sczanieckiej, Wielkopolance, niezwykłej kobiecie - zwykłej gorzowskiej ulicy. Uczestniczce dwóch powstań: Powstania Listopadowego i Powstania Styczniowego oraz Wielkopolskiej Wiosny Ludów. Autorem muralu jest Krzysztof Ostrowski, namalował go w październiku 2021 r. w ramach prezydenckiego stypendium kulturalnego. Mural zawiera 357 liter ułożonych w 21 kolumnach i 17 rzędach. W literach ukryły się nazwy nieistniejących już miejsc na mapie miasta. Dlatego na muralu jest napis ZNIKŁO CZAISZ?!, ze znakiem zapytania i niedowierzającym wykrzyknikiem.

Trzecim muralem na trasie był mural „Jerzy Kukuczka” przy ulicy Kukuczki 21. Mural jest na ścianie prywatnego budynku, namalowany na prywatne zamówienie właścicieli posesji. Mural wykonali artyści z Garwolina – Grzegorz Mikulski i Barbara Kupczyk-Mikulska w 2019 r. na trzydziestą rocznicę śmierci Jerzego Kukuczki w lodowej szczelinie Lhotse 24 października 1989 r. Maria Karbowska opowiedziała pokrótce życiorys wielkiego himalaisty, zdobywcy Korony Himalajów i Karakorum, czyli wszystkich 14 szczytów o wysokości ponad 8 tys. metrów. Mural przedstawia Jerzego Kukuczkę na tle ośnieżonej góry Lhotse i pięknej sentencji o pasji.

Spacer kończył mural czwarty na murku oporowym przy ulicy Kazimierza Wielkiego. Powstał w 2011 r. z inicjatywy Towarzystwa Zapobiegania Narkomanii, Zespołu Świetlicowego „Gniazdo” i Klubu Wolontariusza „Gniazdo”, mieszczących się nieopodal przy ulicy Bohaterów Westerplatte 10, w miejscu początku spaceru. Mural promuje wolontariat, o czym świadczą napisy i rysunki.

Tak oto uczestnicy spaceru znów poznali kawałek Gorzowa - Osiedle Piaski.

Następny spacer już 7 czerwca 2023 roku, jak zawsze w środę.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk i zdjęcie prasowe

PROJEKT TURYSTYCZNY „ŚRÓDKI – ŚLADAMI MURALI GORZOWSKICH”
SPACER CZWARTY

Spacer czwarty z cyklu projektu odbył się w środę 5 kwietnia 2023 r. Na miejsce zbiórki przy Stadionie Żużlowym przybyło 25 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”. Maria Karbowska, która jest przewodnikiem i prelegentem na tych spacerach przywitała wszystkich uczestników. Następnie wręczyła uczestnikom spaceru buttony, tym którzy nie uczestniczyli w poprzednich spacerach, z wizerunkiem muralu GORZÓW#StądJestem.

Spacer czwarty rozpoczęła od pokazania i omówienia muralu „Żużlowcy gorzowscy” zlokalizowanego na budynku przy ulicy Śląskiej obok Stadionu Żużlowego im. Edwarda Jancarza. Na początku wspomniała o historii powstania stadionu, jego parametrach technicznych i dwukrotnych modernizacjach w latach 2008 i 2011. Potem omówiła sylwetki zawodników Klubu Sportowego Stal Gorzów, sławnych żużlowców przedstawionych na muralu: w formie zdjęć – Edmunda Migosia, Edwarda Jancarza, Tomasza Golloba i Bartosza Zmarzlika, w formie zarysów sylwetek – Zenona Plecha, Bogusława Nowaka, Jerzego Rembasa, Piotra Śwista, Jerzego Padewskiego, Andrzeja Pogorzelskiego i Mieczysława Woźniaka. Dłużej zatrzymała się przy zdjęciu Edwarda Jancarza. Pokrótce omówiła jego życiorys, sukcesy, medale i jego upamiętnienie przez miasto poprzez nadanie stadionowi żużlowemu i ulicy jego imienia oraz postawienie pomnika w centrum miasta. Mural namalowała firma LOCAL WALLS w 2020 r. Na muralu, oprócz żużlowców, artyści umieścili elementy gorzowskiej architektury: katedrę, wiadukt, filharmonię i dominantę.

Po drugiej stronie ulicy na ścianie budynku przy Śląskiej 74 pokazała i omówiła mural o nazwie „2d4h”. Pod tym zagadkowym tytułem ukryto czas wykonania muralu w dwa dni i cztery godziny. Mural zaprojektowało i namalowało w 2012 r. czterech artystów – Przemysław Blejzyk (SAINER), Mateusz Gapski (BEZT), Robert Proch (TONE) i Bartosz Świątecki (PENER), którzy swoje pseudonimy zostawili na muralu. Mural jest piękny, wygląda jak „róg obfitości”, z którego wysypują się ptaki, motyle, głowa człowieka z białymi oczodołami, szpony ptaków.

Na tej samej ulicy na ścianie budynku Młodzieżowego Domu Kultury pokazała i omówiła mural ceramiczno-malarski stworzony przez Justynę Budzyn o nazwie „Wieloryb”. Wieloryb unoszony jest nad wodami oceanu przez balon symbolizujący kulę ziemską. Artystka znana jest w Gorzowie z licznych wlepek ceramicznych w wielu punktach miasta, także z sylwetek członków orkiestry dętej stojących przy ulicy 10 Muz prowadzącej do Filharmonii Gorzowskiej.

Na ścianie budynku przedszkola pokazała mural „Relacje” wykonany w 2012 r. przez Daniela Kalińskiego i Michała Wręgę oraz mural „Wizja artystyczna” namalowany przez gorzowskiego artystę Michała Łacha.

Na deser uczestnicy spaceru obejrzeli obrazki z bajek namalowane przez dzieci tutejszego przedszkola. Dalej trasa spaceru prowadziła do Mostu Lubuskiego wzdłuż nabrzeża Warty. Po drodze przewodniczka pokazała dąb i tablicę pamiątkową ufundowaną Maxowi Bahrowi przez byłych pracowników Juty.

Pogoda sprzyjała oglądaniu pięknej panoramy miasta z mostem, katedrą, estakadą kolejową i licznymi budynkami, w tym willi Hermanna Pauckscha. Na filarach Mostu Lubuskiego pokazała swoistą galerię malarstwa nazwaną FILARY SZTUKI. Na dwunastu filarach, po obu stronach, widnieją portrety znanych osób – Grażyny Wojciechowskiej, Janusza Chabiora, Henryka Chmielewskiego, Andrzeja Kolikowskiego „Perschinga”, licznych piosenkarek i piosenkarzy jak: Kora, Daria Zawiałow, Krzysztof Krawczyk, DJ-ów i raperów. Murale tworzy grupa ARTOTEKA. Warto tam co jakiś czas zaglądać, bo portrety zmieniają się, jedne znikają, pojawiają się nowe.

Tak oto uczestnicy spaceru znów poznali kawałek Gorzowa.

Następny spacer już 10 maja 2023 roku, jak zawsze w środę. Wcześniej będzie wspólne wyjście do Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta 14 kwietnia o godz. 10.30.

Maria Karbowska zaprosiła wszystkich zainteresowanych i chętnych poznawać historię miasta uwiecznioną w muralach i zbiorach muzealnych.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Aleksander Grabowski, Marian Piekarczyk, Maria Karbowska

GALA OPEROWA - JOSEPH CALLEJA

17 marca 2023 r. grupa 45 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon” uczestniczyła w koncercie w Filharmonii Szczecińskiej, zatytułowanym przez gospodarzy „GRANDIOSO GALA OPEROWA – JOSEPH CALLEJA”. Filharmonia Szczecińska nazwą GRANDIOSO określa koncerty poświęcone wielkim dziełom symfonicznym. W jego ramach prezentowane są dzieła najważniejszych kompozytorów muzyki klasycznej, które z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii w Szczecinie wykonują wybitni soliści i dyrygenci. To był drugi koncert z serii GRANDIOSO, który usłyszeliśmy, pierwszym był koncert Jakuba Józefa Orlińskiego 18 stycznia 2023 r.

Maltański tenor Joseph Calleja zaśpiewał, w wypełnionej po brzegi melomanami, złotej sali Filharmonii Szczecińskiej. Soliście towarzyszyła Orkiestra Symfoniczna w Szczecinie pod batutą hiszpańskiego dyrygenta Ramona Tebara. Usłyszeliśmy arie ze słynnych oper m.in. arię Cavaradossiego z III aktu opery „Tosca” Giacoma Pucciniego, arie z oper: „Luisa Miller” Giuseppe Verdiego, „Romeo i Julia” Charlesa Gounoda, „Werther” Juliusa Masseneta oraz pieśni - „Mattinata” i „Vucchella”. Nie zabrakło piosenki z musicalu, artysta zaśpiewał piosenkę „Maria” z musicalu „West Side Story”. Oczywiście były bisy. Usłyszeliśmy flagowy tenorowy utwór „O sole mio” Eduardo Di Capua, absolutne arcydzieło włoskiej piosenki i słynną „Granadę” Augustina Lary. Między utworami śpiewanymi przez solistę orkiestra grała znane utwory m.in. uwerturę do opery „Nabucco” Giuseppe Verdiego.

Przed koncertem jedna nowa członkini Oddziału otrzymała z rąk członka władz Oddziału prezesa Komisji Rewizyjnej Juliusza Kuźmy legitymację członkowską i znaczek organizacyjny.

Podczas podróży do Szczecina Krystyna Kamińska kontynuowała opowieści o patronach ulic na Osiedlu Chemik w Gorzowie. Tym razem opowiedziała o braciach Ossolińskich, szczególnie o Józefie Maksymilianie Ossolińskim, twórcy Ossolineum oraz o burzliwych dziejach rękopisu (autografu) „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza, który obecnie przechowywany jest w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Wrocławiu w wydzielonym Muzeum „Pana Tadeusza” przy ul. Rynek 6.

Natomiast Juliusz Kuźma, który jest organizatorem rajdu górskiego w Pieniny opowiadał szeroko o tym paśmie górskim, jako że w grupie było sporo osób, które wybierają się na ten rajd. Było muzycznie i turystycznie!

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk, Maria Karbowska, Stanisław Golumski i zdjęcie prasowe

ŻYCIE CODZIENNE W DAWNYM GORZOWIE

NA PRZEŁOMIE XIX i XX WIEKU

10 marca 2023 r. grupa 27 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon” odwiedziła Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta – Filię Spichlerz.

Inspiracją pójścia do muzeum były informacje przekazane przez Marię Karbowską podczas trzeciego spaceru z cyklu „Śródki – Śladami murali gorzowskich” przy omawianiu murali z sylwetkami osób dawnych mieszkańców Gorzowa. Mówiła o fabrykantach, rozwijającym się przemyśle, osobach dbających o zieleń w mieście i założycielach parków. Również dobrą zachętą była wystawa muzealna „Życie codzienne w dawnym Gorzowie na przełomie XIX i XX wieku”.

W Muzeum Spichlerz grupę przywitał przewodnik muzealny Jan Zalewski. Oprowadzanie zaczął od omówienia rozwoju żeglugi warciańskiej i związanymi z nią statkami parowymi i barkami. Pokazał zdjęcia fabrykantów (Hermann Paucksch, Carl Jaehne, Max Bahr) i ich fabryki kotłów parowych, sieci i juty. Opowiedział, jak powstawała komunikacja miejska z tramwajami i trolejbusami oraz transport kolejowy i drogowy, a z nim budowa mostów do obu rodzajów transportu.

Rozwijającego się miasta i okolic nie omijały wojny, jak wojna siedmioletnia (1756 – 1763) rosyjsko-pruska, czy wojny napoleońskie, kiedy to w 1806 roku przez miasto przejeżdża z wojskiem Napoleon Bonaparte, a w 1812 roku przetacza się wielka armia francuska zmierzając do Rosji. W mieście panuje zaraza, która zabija dużą liczbę mieszkańców, ale także setki żołnierzy francuskich, pochowanych na tzw. „cmentarzu francuskim” przy dzisiejszej ul. Walczaka. Bardzo ciekawie o wątku militarnym opowiadał przewodnik, który specjalizuje się w tej dziedzinie.

Oprócz przemysłu w mieście powstawały enklawy wypoczynku, do dziś istniejące parki i skwery. Kwitło życie kulturalne, kompozytorzy tworzyli muzykę jak Carl Teike, którego marsz „Alte Kameraden” grają wszystkie orkiestry dęte na całym świecie, działały restauracje, teatr, kawiarnie, sklepy zwykłe, ale też z towarami kolonialnymi.

To wszystko zobaczyliśmy na licznych starych fotografiach. Widać na nich, że miasto było nawiedzane powodziami, pożarami, różnego rodzaju klęskami, w tym klęską szarańczy. Druga wojna światowa przyniosła zniszczenia, wywózki mienia i grabieże przez wojska rosyjskie. Po 1945 roku miasto przeszło w granice Polski, zaczęła się odbudowa i rozbudowa wszystkiego co dawało normalne życie. Mogliśmy te wszystkie etapy prześledzić na fotografiach.

Maria Karbowska wręczyła przewodnikowi button przypisany do projektu turystycznego „Śródki – Śladami murali gorzowskich” i złożyła podziękowanie za wielką wiedzę o mieście na przełomie wieków, z którą chętnie się z nami podzielił.

Wyjście do Spichlerza, z ramienia Zarządu Oddziału, zorganizowała Maria Karbowska, jako fragment projektu „Śródki – Śladami murali gorzowskich”.

Tekst – Maria Karbowska.
Zdjęcia – Maria Karbowska, Marian Piekarczyk, Stanisław Golumski i Elżbieta Piekarczyk.

PROJEKT TURYSTYCZNY

„ŚRÓDKI – ŚLADAMI MURALI GORZOWSKICH”

SPACER TRZECI

Spacer trzeci z cyklu projektu odbył się w środę 1 marca 2023 r. Na miejsce zbiórki przy galerii Nova Park przybyło 55 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”.

Maria Karbowska, która jest przewodnikiem i prelegentem na tych spacerach przywitała wszystkich uczestników. Ogłosiła zakończenie nadsyłania wspomnień na konkurs „Wenecja w mojej pamięci” i wręczyła Zarządowi Oddziału na ręce prezesa Kazimierza Kamińskiego zalakowaną kopertę z nadesłanymi na konkurs pracami. Poprosiła Zarząd o rozstrzygnięcie konkursu i przydzielenie nagród autorom wspomnień. Następnie wręczyła uczestnikom spaceru buttony, tym którzy nie uczestniczyli w poprzednich spacerach, z wizerunkiem muralu GORZÓW#StądJestem.

Spacer trzeci rozpoczęła od pokazania i omówienia muralu „Pomnik fabrykanta” zlokalizowanego na budynku przy ulicy św. Jerzego. Mural ten, oraz dwa inne „Kamienica przy Śląskiej 38” i „Ulica Przemysłowa pocz. XX wieku” zostały namalowane na podstawie grafik gorzowskiego artysty Romana Picińskiego.

Przy ulicy Grobla zwróciła uwagę na budynek z ciekawym gankiem z wiewiórką. Na trasie spaceru pokazała i opowiedziała o pięciu pozostałych muralach, w tym szczegółowo o dwóch: „Egomet Brahtz” i „Bożydar Bibrowicz”. Panowie byli wybitnymi mieszkańcami miasta, jeden przeszłego Landsbergu, a drugi obecnego Gorzowa. Obu zależało na jednym, żeby miasto miało zieleń, żeby powstawały parki, aby miasto miało czym oddychać.

Ostatnim był mural „Mieszkanie – pokój wypoczynkowy”. Mural przedstawia wyposażenie pokoju ze stolikiem, masywnym fotelem, stojącą lampą i obrazami na ścianie, które zawierają bardzo charakterystyczne akcenty miasta – tramwaj, most nad Wartą, katedrę, rzeczny lodołamacz, traktor Ursus.

W trakcie spaceru niespodzianką była galeria obrazów w oczodołach okien pustostanu, swoisty art street. Tak oto uczestnicy spaceru znów poznali kawałek historii Gorzowa.

Następny spacer już 5 kwietnia 2023 roku, jak zawsze w środę. Zapraszam wszystkich zainteresowanych i chętnych poznawać historię miasta uwiecznioną w muralach.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Aleksander Grabowski

KOLEJNY WIEK Z ARCHEOLOGIĄ

17 lutego 2023 r. grupa 29 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon” odwiedziła Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta – Filię Spichlerz. Inspiracją pójścia do muzeum była informacja o wystawie pt. „Kolejny wiek z archeologią. Badania archeologiczne w XXI wieku na terenie Gorzowa Wielkopolskiego”.

Wystawa jest efektem badań prowadzonych przez archeologów z Muzeum Lubuskiego w Gorzowie Wielkopolskim w XXI wieku w centrum miasta. Badania były prowadzone równolegle z intensywnymi pracami budowlanymi na terenie miasta, a ponieważ niektóre prowadzono w strefach ochrony konserwatorskiej to nadzorowali je archeolodzy. Obszar badań obejmował ulice: gen. Władysława Sikorskiego, Bolesława Chrobrego, Mieszka I, Spichrzową, Franciszka Walczaka, Kosynierów Gdyńskich i Szkolną.

Po wystawie oprowadził nas archeolog Paweł Kaźmierczak, który wraz z Henrykiem Kustoszem, Stanisławem Sinkowskim i Rafałem Wygnanowskim prowadził badania archeologiczne, towarzyszące pracom budowlanym. Na początku pokazał planszę dawnego Landsbergu z jego charakterystycznymi budowlami, dzisiaj już nie istniejącymi jak: Brama Santocka, Brama Młyńska. Dalej w poszczególnych salach pokazywał i omawiał wszystko to, na co natrafiono w głębokich wykopach budowlanych. Z wielkim zainteresowaniem obejrzeliśmy naczynia gliniane, naczynia kamionkowe z okresu nowożytnego, groby ciałopalne znalezione przy ulicy Warszawskiej i Teatralnej, ozdoby, kostkę do gry, biżuterię jak złoty wisiorek, zapinkę zdobioną srebrem z przełomu I i II w., złotą obrączkę z 1756 r., monety (fenigi, denary, szelągi litewskie, grosze) znalezione w bezpośrednim sąsiedztwie katedry, przedmioty codziennego użytku, cegły gotyckie, kafle płytowe i garnkowe znalezione przy ulicy Łużyckiej i symbol roku 1945 - znalezisko porcelitowych i fajansowych naczyń stołowych wyprodukowanych w pierwszej połowie XX wieku. Przewodnik pokazał nam dwa akty erekcyjne, jeden wmurowany w 1945 r. w miejscu, w którym planowano postawić pomnik Wolności, drugi akt erekcyjny pomnika Adama Mickiewicza postawionego w 1957 r. w miejscu przygotowanym pod pomnik w 1945 r. Opowiedział jak pomnik Adama Mickiewicza kolidował z budową ronda na skrzyżowaniu ulic Władysława Sikorskiego i Orląt Lwowskich i musiano go przesunąć. Pod nowo ustawionym pomnikiem wmurowano kapsułę czasu, w której umieszczono różne pisane teksty np. Słowo Dla Przyszłych Pokoleń i przedmioty, w tym maseczkę ochronną, jako odniesienie do panującej w 2020 roku pandemii koronawirusa.

Przewodnik zaprosił grupę na wydarzenia związane z jubileuszem 300 lecia Spichlerza, 45 lat Muzeum Grodu Santok, 120 lat willi Gustawa Schroedera i 200. rocznicy urodzin Henryka Rodakowskiego organizowane przez Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta. Na pewno skorzystamy z zaproszenia.

Wyjście do Spichlerza, z ramienia Zarządu Oddziału, zorganizowała Maria Karbowska, jako fragment projektu „Śródki – Śladami murali gorzowskich”.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Maria Karbowska, Kazimierz Kamiński i zdjęcia prasowe.

PROJEKT TURYSTYCZNY

„ŚRÓDKI – ŚLADAMI MURALI GORZOWSKICH”

SPACER DRUGI

Spacer drugi z cyklu projektu odbył się w środę 8 lutego 2023 r. Na miejsce zbiórki przy katedrze przybyło 53 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”.

Maria Karbowska, która jest przewodnikiem i prelegentem na tych spacerach przywitała wszystkich uczestników, wśród nich prezesów Zarządu Oddziału Aleksandra Grabowskiego i Kazimierza Kamińskiego.

Karbowska wręczyła uczestnikom spaceru buttony, tym którzy nie uczestniczyli w pierwszym spacerze, z wizerunkiem muralu GORZÓW#StądJestem. Okazało się, że buttonów nie starczyło dla wszystkich. Będą uzupełnione i każdy, kto przyjdzie na następny spacer, otrzyma go na pewno.

Maria Karbowska rozpoczęła spacer od pokazania muralu znajdującego się na skrzyżowaniu ulic Chrobrego i Sikorskiego. W podcieniach budynku widnieje kolorowy mural „Koliber” namalowany przez Leszka Michtę. Przedstawia kolorowego, rajskiego ptaka i inne czułkowe stwory, a wśród nich biegnącego człowieka.

Dalsza droga przebiegała ulicą Sikorskiego, aż do muralu „Cafe Voley”. Mural jest w miejscu dawnego budynku kawiarni „Cafe Voley”, później znanej jako „Polonia” i w końcu „Wenecja”. Kawiarni już nie ma, zaniedbany budynek rozebrano w 1972 r. Przypomina o niej mural namalowany przez Jerzego Siczkę z synem Adamem w 2010 r. W tym miejscu Maria Karbowska zachęciła uczestników do nadsyłania wspomnień do ogłoszonego przez Zarząd Oddziału konkursu „Wenecja w mojej pamięci”.

Dalsza droga prowadziła do Parku Róż, gdzie na jednym z budynków rozpostarł się na 54 metrach długości mural przedstawiający charakterystyczne symbole miasta jak: katedra, filharmonia, most na Warcie, dawne zakłady pracy, w tym „Stilon”.

Jeden z najświeższych murali miasta to „Części krzyża”. Przedstawia obraz Wiktora Czyżewskiego, gorzowskiego malarza, który na mury budynku przeniósł jego wnuk Łukasz Karnacz.

Potem był piękny „Paw” w Parku Róż i najbardziej zaskakujące miejsce w podwórku przy ulicy Łokietka. Na ścianie niewielkiego budynku przewodniczka pokazała dwa murale. Murale przedstawiają dwie kamienice z ulicy Chrobrego, jedną już nie istniejącą Chrobrego 30, i drugą dawną i obecną Chrobrego 29.

Wzruszającym momentem było spotkanie z autorem rysunków tych kamienic, na podstawie których powstały murale, panem Romanem Picińskim, mającym w tym miejscu swoją pracownię. Spotkanie zaaranżował jeden z uczestników spaceru, Ryszard Bronisz.

Przy ulicy Chrobrego zaskoczył nas „Nosorożec Stefania”. Przy kawiarni „Letnia” uczestnicy spaceru zobaczyli mural „Ikar”, nietypową, kolorową tablicę pamiątkową poświęconą dawnej właścicielce Anieli Widerze, później mural z postacią Alfredy Markowskiej, zwanej romską Ireną Sendlerową.

Ostatnim muralem, który pokazała Maria Karbowska był mural „Romane Dyvesa” (Cygańskie Dni), namalowany w 2013 roku z okazji jubileuszu 25 lecia Międzynarodowych Spotkań Zespołów Cygańskich. Mural przedstawia dwie tancerki, jedną w stroju cygańskim, drugą w polskim, jako wspólną polsko-cygańską tożsamość, bo przecież cyganie żyją w Gorzowie od końca lat 50 XX wieku.

Tak oto uczestnicy spaceru poznali kawałek historii Gorzowa od „Cafe Voley”, „Wenecji”, przypomnieli sobie spotkania z cyganami, zobaczyli na trasie spaceru domy, w których niegdyś mieszkali.

Podczas drugiego spaceru Maria Karbowska pokazała i opowiedziała o czternastu muralach, pokazywała również rozsiane tu i ówdzie mozaiki ceramiczne Justyny Budzyn, w tym słynne „ości”, a Aleksander Grabowski wszystko sfotografował.

Następny spacer już w dniu 1 marca 2023 roku i jak zawsze w środę. Zapraszam wszystkich zainteresowanych i chętnych poznawać historię naszego miasta uwiecznioną na muralach.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Aleksander Grabowski, Maria Karbowska, Ryszard Bronisz

Musical podobał się obu grupom. Każda osoba poczuła się takim skrzypkiem z przed-stawienia, bo każda stara się wydobywać ze swojego życia pogodny, dźwięczny ton.

Pierwsza grupa w drodze do Wrocławia wysłuchała opowieści o Michale Kleofasie Ogińskim, o którym, jak zawsze ze swadą i wielką radością, opowiadała Krystyna Kamińska kontynuując cykl opowieści o patronach ulic na Osiedlu Chemik w Gorzowie.

Organizatorem obu wycieczek, z ramienia Zarządu Oddziału PTTK „Stilon”, była Maria Karbowska.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Aleksander Grabowski, Marta Kotowicz i zdjęcie prasowe

GRANDIOSO Orliński śpiewa GLUCA

„GRANDIOSO Orliński śpiewa GLUCA” - tak nazwała koncert Filharmonia Szczecińska, w którym w dniu 18 stycznia 2023 r. uczestniczyła grupa 40 członków i sympatyków Oddziału PTTK „Stilon”.

Filharmonia Szczecińska nazwą GRANDIOSO nazwała cykl koncertów poświęconych wielkim dziełom symfonicznym. W jego ramach prezentowane są dzieła najważniejszych kompozytorów muzyki klasycznej, które z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii w Szczecinie wykonują wybitni soliści i dyrygenci.

Dzisiejszego wieczoru zaśpiewał światowej sławy kontratenor Jakub Józef Orliński. Usłyszeliśmy go w jednej z najdoskonalszych oper barokowych „Orfeuszu i Eurydyce” Christopha Willibalda Glucka w wersji instrumentalnej. „Orfeusz i Eurydyka” to mit opowiadający o miłości pokonującej śmierć. Orfeusz to postać, która boskim śpiewem potrafi poskromić piekielne upiory. Oglądaliśmy duchową przemianę, rozterki, wewnętrzną walkę, upadek i wreszcie zwycięstwo głównych bohaterów – Orfeusza, Eurydyki i Amora.

Orlińskiemu towarzyszyła znakomita mezzosopranistka Natalia Kawałek oraz sopranistka Sylwia Stępień. Grała orkiestra Il Giardino d’Amore, specjalizująca się w interpretacjach muzyki baroku, pod batutą Stefana Plewniaka, założyciela orkiestry. Wraz z nimi grali wybrani instrumentaliści i śpiewał chór Filharmonii Szczecińskiej.

Publiczność przybyła licznie, złota sala filharmonii wypełniona była po brzegi. Zakończenie koncertu wszyscy przyjęli potężnymi brawami i głośnym aplauzem na stojąco, kilkakrotnie wywołując solistów i dyrygenta orkiestry. Nie obyło się bez bisu, ponownie oklaskiwanego głośno i długo. Dla naszej grupy to był szczęśliwy wieczór, bowiem usłyszeć na żywo Jakuba Józefa Orlińskiego zdarza się rzadko. Urzekł nas głosem, młodzieńczą figurą i talentem aktorskim.

Po koncercie, zarówno on, jak i maestro Stefan Plewniak chętnie rozdawali autografy. Parafrazując Alberta Einsteina mogę powiedzieć, że nie można wątpić w ludzkość, wiedząc, że Jakub Józef Orliński jest człowiekiem. Na długo pozostanie w naszej pamięci.

Z ramienia Zarządu Oddziału PTTK „Stilon” wyjazd do Filharmonii Szczecińskiej przygotowała i prowadziła – Maria Karbowska.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Marian Piekarczyk, Maria Karbowska, Bernarda Burghardt, Roman Buszkiewicz, Danuta Rogowska i zdjęcia prasowe

Grupa została zaproszona na inne wystawy: „Kolejny wiek z archeologią” i „Życie w dawnym Landsbergu i Gorzowie”. Przyrzekliśmy solennie, że złożymy kolejne wizyty w tym przyjaznym muzeum.

Wyjście do muzeum, z ramienia Zarządu Oddziału, zorganizowała Maria Karbowska, jako fragment projektu „Śródki – Śladami murali gorzowskich”.

Tekst – Maria Karbowska
Zdjęcia – Aleksander Grabowski, Maria Karbowska